ساختمان های شفاف و توهم دموکراسی

جایی بین سال‌های 1914 و 1915، لوکوربوزیه Maison Dom-Ino را طراحی کرد، یک سازه مدولار پیشگامانه که دیوارهای باربر سنگین را با ستون‌ها و دال‌های بتنی مسلح جایگزین کرد. پلان طبقه باز با حداقل عناصر نازک، همراه با نماهای شیشه ای بزرگ، نور طبیعی سالم روز را برای فضاهای داخلی و همچنین شفافیت معماری مطلوب را تضمین می کند که می تواند مرزهای بین داخلی و خارجی را – حداقل به صورت استعاری – محو کند.

پس از گذشت بیش از یک قرن از زمانی که لوکوربوزیه ایده های خود را برای Dom-Ino به اشتراک گذاشت، معماری معاصر، در پی یک دوره مدرن مدرن، همچنان به سرمایه گذاری در استفاده از شیشه به عنوان راه حلی برای دیوارها و نماها ادامه می دهد. طبیعتاً معنای این مطالب با گذشت زمان کمی تغییر کرده است. شفافیت در ابتدا برای آشکار ساختن ساختار استفاده می شد و آن را قابل درک تر می کرد، اما به طور فزاینده ای با ارزش های ایدئولوژیک مرتبط شده است و در ساختمان های دولتی مورد استفاده قرار می گیرد زیرا باز بودن ایده آلیستی را تداعی می کند که فراتر از جهان مادی است و نمادگرایی را در بر می گیرد. هال فاستر، منتقد و مورخ در کتاب خود به نام مجموعه هنر-معماری، در مورد نمونه ای از این موضوع اظهار نظر می کند: بازسازی پارلمان آلمان در برلین، رایشستاگ، که توسط فاستر + شرکا انجام شد. این پروژه، و همچنین بسیاری از پروژه های دیگر توسط همان دفتر، و چندین شرکت دیگر، با هدف قیاس بین باز بودن معماری و سیاسی، با شیشه ای که شفافیت و دسترسی دموکراسی را منعکس می کند، است.

بیشتر بخوانید : طراحی و اجرای ویلا 

پروژه دیگری که این قیاس را بررسی می کند دادگاه های حقوقی بوردو توسط راجرز استیرک هاربر + شرکا است. ریچارد راجرز، دوست و شریک تجاری سابق نورمن فاستر، نظراتی مشابه با نویسنده رایشستاگ دارد، یعنی اینکه شفافیت فیزیکی شیشه می‌تواند شفافیت یک دولت دموکراتیک را منعکس کند – حداقل این یکی از ایده‌آل‌هایی بود که او سعی کرد منتقل کند. به دولت های اروپایی، در زمانی که قبل از بحران سال 2008 با احساس اتحاد مشخص شده بود. مورخ هنر استدلال می کند که پروژه هایی مانند این به دنبال تجسم ارزش های دموکراتیک باز بودن و مشارکت هستند.

اما این قیاس ساده لوحانه و مشکوک است. تقریب بین ارزش‌های فیزیکی، ارزش‌های دموکراتیک و ارزش‌های نمادین می‌تواند خطرناک و در برخی موارد پوچ باشد. نمونه ای از این پروژه برای دادگاه عالی سنگاپور است که توسط Foster + Partners نیز طراحی شده است – با توجه به تاریخچه آن دولت، ارتباط نزدیک بین مادی بودن شیشه و ارزش های نمادین باز بودن و شفافیت معنی ندارد و به نظر می رسد بسیار بیشتر به تصویر یک معماری دیدنی و درخشان گره خورده است تا نهادی که برای رفع نیازهای مردم ایجاد شده است.

بیشتر بخوانید : طراحی دفتر کار 

این ارتباط یک ویژگی فیزیکی با ارزش نمادین در پروژه‌های دیگر توسط همان دفتر مورد بررسی قرار گرفته است، مانند تالار شهر جدید در بوئنوس آیرس، یک جعبه شیشه‌ای پوشیده شده توسط یک سطح بتنی مواج که در آن «فضاهای فعالیت باز، به طور طبیعی روشن و قابل مشاهده هستند. ، اطمینان از ارتباط خوب بین بخش ها و ارتقاء حس اجتماعی.” به همین ترتیب، دفتر مرکزی MOdA کانون وکلای پاریس توسط کارگاه ساختمانی رنزو پیانو، که توسط یکی دیگر از همکاران ریچارد راجرز اداره می شود. فعالیت، و آمد و شد آن از نمای آن به وضوح قابل مشاهده خواهد بود.»

دادگاه ایالات متحده در فینیکس، طراحی شده توسط Richard Meier & Partners، نمونه دیگری از این قیاس است: یک جعبه شیشه ای بزرگ که بالای آن سقفی ساخته شده از خرپاهای فولادی قرار دارد که توسط ستون های بسیار باریک حمایت می شود. در مرکز پلان، یک دهلیز وجود دارد – یک فضای بسیار روشن که وضوح و دید را در همه جهات فراهم می کند. دادگاه پاریس، در فرانسه، پروژه دیگری از پیانو، برجی از حجم های شیشه ای روی هم است و علیرغم مقیاس بزرگتر که درک آن برای مردم دشوار است، معماران تأکید می کنند که «مجموعه وسیع از بیرون از طریق یک فضای بیرونی کاملاً قابل مشاهده است. نمای شیشه ای شفاف و شفاف، پیام ساختمان شفافیت و سهولت جهت یابی را تقویت می کند.”

بیشتر بخوانید : نکات مهم در طراحی آشپزخانه 

استراتژی‌های مشابهی را می‌توان در گسترش دادگاه در لئون، اسپانیا، توسط Enrique Bardají & Asociados مشاهده کرد. در تالار شهر Westland در Naaldwijk، هلند، طراحی شده توسط architectenbureau cepezed. و در دادگاه قانون ملکه الیزابت دوم در کوئینزلند، استرالیا، توسط معماران معمار + Guymer Bailey. دومی “از طراحی سنتی دادگاه فاصله می گیرد و فضاهای باز، در دسترس و شفاف را فراهم می کند که برای بیان ارزش ها در قلب شیوه زندگی دموکراتیک ما از جمله انصاف و صراحت طراحی شده است.”

به نظر می رسد جعبه های لعاب دار، با یا بدون محافظ خورشید، پوشیده شده توسط متنوع ترین سازه ها، کهن الگوی جدیدی را برای موسسات و ساختمان های دولتی تشکیل می دهند. استحکام و کدورت ساختمان‌های کلاسیک که سال‌ها نه تنها از نظر عملکرد، بلکه به صورت نمادین در خدمت دولت بوده‌اند، در قرن بیستم تحت یک اسکن اشعه ایکس قرار گرفته‌اند که تنها تصویری از یک اسکلت ساختاری با نور و نور را به جا گذاشته است. پاکت محسوس ارزش‌های پشت این ترجمه نشان‌دهنده تعهد بیشتر این نهادها به دموکراسی و مردم است، اما بسیاری از نمونه‌های تثبیت‌شده نشان می‌دهند که این همبستگی می‌تواند مشکوک یا حتی بی‌دقت باشد. پس چرا معماران به طراحی این ساختمان ها ادامه می دهند؟ آیا به دلیل علاقه به فضایل باستانی شفافیت است یا به دلیل یک امید ساده لوحانه که صرفاً شفاف به نظر می رسند؟

یک معماری شفاف و ابری که نتواند به وضوح آنچه را که در فضای داخلی آنها می گذرد آشکار کند، شاید بهتر نماد سناریوی سیاسی فعلی باشد. در چنین لحظه چالش برانگیزی برای دموکراسی و حقوق بشر، شکی نیست که ساختمان های شفاف می توانند پناهگاه دولت های اقتدارگرا، غیرشفاف و فاشیستی باشند.

گروه معماری خانه نو طرح نو – مجله معماری خانه نو طرح نو 1401

تمامی مطالب این پیج متعلق به مجله معماری خانه نو طرح نو می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکرمنبع مجاز است