Empire State Building / Shreve, Lamb and Harmon/ساختمان امپایر استیت

حتی در منهتن – دریایی از آسمان‌خراش‌ها – ساختمان امپایر استیت بر روی همسایگانش می‌نشیند. از زمان تکمیل آن در سال 1931، یکی از نمادین ترین بناهای معماری در ایالات متحده بوده است و به عنوان بلندترین سازه در جهان ایستاده است تا اینکه برج های دوقلوی مرکز تجارت جهانی چهار دهه بعد در مرکز شهر منهتن ساخته شدند. ساخت آن در سال‌های اولیه رکود بزرگ، با استخدام هزاران کارگر و نیاز به منابع مادی گسترده، بیشتر از منافع تجاری انجام شد: ساختمان امپایر استیت باید یادگاری برای جسارت ایالات متحده آمریکا باشد. زمینی که پاهایش بر زمین به آسمان می‌رسید».

بیشتر بخوانید : نکات مهم در طراحی و بازسازی خانه 

توسعه سریع و کنترل نشده منهتن در سال‌های اولیه قرن بیستم یک نگرانی جدی بود. ساخت ساختمان زندگی عادلانه در سال 1915، اگرچه به هیچ وجه نقطه شروع بحث نبود، اما مثال روشنی از آنچه می تواند برای شهر نیویورک بیفتد ارائه کرد اگر ارتفاع و شکل ساختمان بدون ضابطه ادامه یابد: ساختمان زندگی عادلانه، که کل یک ساختمان را اشغال کرده بود. بلوک شهری در منهتن پایین، چهل طبقه بدون هیچ گونه عقب‌نشینی از پیاده‌رو بلند شد. ترس از خیابان‌های نیویورک که توسط دره‌های مصنوعی آسمان‌خراش‌ها برای همیشه از نور خورشید قطع شده‌اند، باعث تصویب قانون منطقه‌بندی 1916 شد، سندی برجسته که برای ساختمان‌هایی که از ارتفاعات مشخص شده در شهر عبور می‌کردند، نیاز به عقب‌نشینی داشت.[2] این مقررات منجر به شکل‌های پلکانی مشخصی می‌شود که آسمان‌خراش‌های نیویورک – و آسمان‌خراش‌های آرت دکو در سرتاسر جهان – با آن‌ها شناخته می‌شوند.

بیشتر بخوانید : رمز و رازهای طراحی نما 

آسمان‌خراش‌ها معمولاً برای یکی از این دو هدف ایجاد می‌شوند: برای خدمت به عنوان دفتر مرکزی برای شرکت‌ها، یا به عنوان پروژه‌های سوداگرانه توسط توسعه‌دهندگان املاک و مستغلات. ساختمان امپایر استیت دومی بود، طرحی که توسط فرماندار سابق شهر نیویورک آلفرد ای. اسمیت با همکاری شریک مالی خود جان جاکوب راسکوب ساخته شد. کمتر از یک ماه قبل از سقوط بازار سهام در سال 1929، اسمیت و راسکوب جلسه ای از سرمایه داران ثروتمند شهر را برای بحث در مورد راه حل خود برای فاجعه مالی قریب الوقوع تشکیل دادند: یک برج اداری با ارتفاع بی سابقه. به گفته راسکوب، این اقدام عظیم هم الهام بخش مردم آمریکا خواهد بود و هم به ثبات اقتصادی که در شرف تکه تکه شدن بود، کمک می کند. در پایان جلسه، اسمیت و راسکوب موفق به جمع‌آوری سرمایه برای خرید هتل قدیمی والدورف-آستوریا شدند، هتلی که برای ایجاد فضایی برای برج رویایی آنها خالی می‌شد.

بیشتر بخوانید : طراحی ویلا نکات مهم آن 

تنها بیست ماه از شروع طراحی مفهومی در سپتامبر 1929 و افتتاح ساختمان در ماه مه 1931 می گذرد. آن بیست ماه فعالیت دائمی بود: هنگامی که طرح ها پیش نویس شدند، ارتشی متشکل از 3500 کارگر والدورف-آستوریا را خراب کردند. و ساختمان امپایر استیت را با سرعتی خیره کننده مونتاژ کرد. در اوج فعالیت، برج بیش از یک طبقه در روز افزایش یافت – نرخی از ساخت و ساز که اگرچه هنوز با استانداردهای امروزی چشمگیر بود، اما در دهه 1930 بی سابقه بود.

هزینه های مادی ساختمان امپایر استیت به اندازه هزینه های نیروی کار بالا بود. 210 ستون فونداسیون در سنگ بستر گرانیتی مستحکم منهتن فرو رفتند – اقدامی که برای حمایت از 365000 تن آسمان خراش در بالا ضروری است. سپس 50000 تیر فولادی مونتاژ و با شیشه، آجر و سنگ آهک پوشانده شد تا برجی به ارتفاع 1250 فوت (380 متر) تشکیل شود. با وجود این، ساختمان نه تنها در زمان مقرر تکمیل شد، بلکه 45 روز کامل قبل از برنامه و 5 میلیون دلار (4,556,016 یورو) کمتر از بودجه انجام شد.

بیشتر بخوانید : طراحی اتاق کار 

هدف گمانه‌زنی آن مستلزم آن بود که ساختمان امپایر استیت تا جایی که می‌توانست فضای اداری قابل اجاره را فراهم کند. عقب‌نشینی‌های مقرر در مقررات منطقه‌بندی سال 1916، در حالی که هنوز در شکل برج جدید بیان می‌شد، با این واقعیت که زمینی که ساختمان روی آن قرار داشت تقریباً دو برابر بیشتر سازه‌های اطراف بود، مقابله کرد. بنابراین، معمار ویلیام لمب توانست یک شفت برج اولیه با فضای کافی برای دفاتر و آسانسورها طراحی کند، معضلی که در بلندترین ساختمان قبلی جهان، یعنی ساختمان کرایسلر در سال 1929، کمتر حل شده بود.

با توجه به اینکه ساختمان کرایسلر تنها یک سال قبل از واگذاری به ساختمان امپایر استیت عنوان “بلندترین ساختمان جهان” را داشت، شاید اجتناب ناپذیر باشد که این دو آسمان خراش در معرض مقایسه بی پایان قرار گیرند. در معیارهای خالص، دومی ساختمان بزرگتر است: 204 فوت (62 متر) بلندتر است و 2 میلیون فوت مربع (186000 متر مربع) فضای اداری آن بیش از دو برابر قبلی بود.[9،10] با این حال. ، بحث بر سر اینکه کدام برج از نظر زیبایی شناختی کامل تر است به این راحتی حل نمی شود.

بیشتر بخوانید : طراحی اتاق خواب کودک و نوجوان 

ساختمان امپایر استیت، علی‌رغم سبک آرت دکو، از نظر ظاهری بسیار سخت‌گیرانه‌تر از ساختمان خودنمایی کرایسلر است. عاری از پنجره‌های آفتاب‌زده و گارگویل‌های مدرن که برج قدیمی‌تر را زینت می‌دهند، ساختمان امپایر استیت به‌طور شگفت‌انگیزی فرو نشسته است. با این حال، این کاملاً بدون زینت نیست: یک جفت عقاب بتنی مجسمه‌سازی شده در کنار ورودی، و امتداد آلومینیومی درخشان که یادآور بال‌ها هستند به سمت قله برج مخروطی می‌شوند. شور و نشاط تاج فلزی ساختمان کرایسلر، در تضاد با وقار آرام. ساختمان امپایر استیت، را می توان به عنوان تغییر نگرش یک کشور قبل و بعد از شروع رکود بزرگ در نظر گرفت – و این به ناظر بستگی دارد که تصمیم بگیرد، اگر کدام یک، جذاب تر است.

علی‌رغم خوش‌بینی‌ای که اسمیت و راسکوب در ابتدا این پروژه را پیشنهاد کرده بودند، و علی‌رغم هیجانی که نیویورک شاهد رشد جدیدترین مکان دیدنی خود به سوی آسمان بود، ساختمان امپایر استیت نتوانست از واقعیت‌های عمیق‌تر رکود فرار کند. در ابتدا، صاحبان ساختمان نمی توانستند بیش از چند مستاجر پیدا کنند تا برج خود را اشغال کنند، که به زودی نام مستعار نامطلوبی دریافت کرد: “ساختمان خالی ایالت.

بیشتر بخوانید : طراحی آشپزخانه و ابعاد و اندازه ها 

تاریخ می‌آید تا آسمان‌خراش جدید را تأیید کند. کسانی که پس از اتمام ساختمان آن را تمسخر نکردند، آن را با تحسین برانگیختند، به ویژه اینکه ساختمان امپایر استیت را «هشتمین عجایب جهان» اعلام کردند. معرفی آن به افق منهتن نشان دهنده پایان رقابت شهر برای بلندترین ساختمان خواهد بود تا اینکه مرکز تجارت جهانی سرانجام در سال 1972 آن را از سلطنت خلع کرد. خود ساختمان نیز به خودی خود به یک سرمایه گذاری سودآور تبدیل شد و میزبان بیش از 15000 کارگر و بازدیدکنندگان بیشماری بود که امیدوار بودند از عرشه دیدبانی طبقه 86 شهر را ببینند.

اگرچه ساختمان امپایر استیت مدت‌هاست که جایگاه خود را به عنوان بلندترین ساختمان جهان از دست داده است، اما هرگز ستایشی را که در سال 1931 ایجاد کرده بود، از دست نداده است. درست همانطور که اسمیت و راسکوب تصور می‌کردند، به یادگاری ماندگار برای دموکراتیک – و به‌ویژه آمریکایی‌ها تبدیل شده است. – پشتکار و موفقیت حتی در حالی که آسمان‌خراش‌ها به رشد بلندتر ادامه می‌دهند و رکوردی را که زمانی توسط ساختمان امپایر استیت ثبت شده بود را تحت الشعاع قرار می‌دهند، تأثیر خاص آن بر نیویورک و ایده آسمان‌خراش به‌عنوان یک کل احتمالاً باقی خواهد ماند. جو کاربونلی، که در دوران جوانی خود به عنوان یک پسر آب در محل ساخت و ساز کار می کرد، این را به بهترین وجه بیان کرد: «اگرچه اکنون ساختمان های متعددی وجود دارد که حتی بلندتر هستند، اما این ساختمان نمادی برای نیویورک و آمریکا، و برای شجاعت و ماجراجویی باقی مانده است. .

معماران: Shreve، Lamb و Harmon
مساحت : 2248355 فوت مربع
سال: 1931

گروه معماری خانه نو طرح نو – مجله معماری خانه نو طرح نو 1401

تمامی مطالب این پیج متعلق به مجله معماری خانه نو طرح نو می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکرمنبع مجاز است