سیستم های درای وال و ساخت و ساز خشک

سیستم های درای وال و ساخت و ساز خشک

ابداع سیستم های درای وال که برای معادل فارسی آن از ساخت و ساز خشک نیز استفاده می شود به سال ها قبل باز می گردد. ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ دوم، اﻧﺪود ﮔﭽﻰ راﯾﺞ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﺮاى ﭘﻮﺷﺶ داﺧﻠﻰ ﻣﻨﺎزل، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎى ادارى و ﺑﺴﯿﺎرى از ساختمان ها در اروﭘﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰ رﻓﺖ. در آن زﻣﺎن واژه ﺧﺸﮏ ﺑﺮاى ﻣﺼﺎﻟﺢ ﭘﻮﺷﺸﻰ دﯾﻮار ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﻧﺪود ﮔﭻ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰ رﻓﺖ. در ﺳﺎل ﻫﺎى ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ دوم اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎى دﯾﻮار ﺧﺸﮏ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اینکه ﻣﺸﮑﻼت ﺳﯿﺴﺘﻢ اﻧﺪود ﮔﭽﻰ (از ﻗﺒﯿﻞ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻧﯿﺮوى ﮐﺎر ﻣﺘﺨﺼﺺ، وزن ﺑﯿﺸﺘﺮ، ﻧﻔﻮذ رﻃﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر زﯾﺮﯾﻦ، ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺻﺮف زﻣﺎن ﺑﺮاى ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﯿﺎت رﻧﮓ ﮐﺎرى) را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰ ﻧﻤﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺖ و درای وال نامیده شد.

این سیستم ﺑﺮاى ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺪاﮐﻨﻨﺪه ﻫﺎى ﻏﯿﺮ ﺑﺎرﺑﺮ و ﭘﻮﺷﺶ ﻧﺎزك ﮐﺎرى دﯾﻮار و ﺳﻘﻒ ﮐﺎذب ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﺟﺰاى ﭘﯿﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻗﺎب ﻧﮕﻪدارﻧﺪه و ﺻﻔﺤﻪ ﮔﭽﻰ ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﺮ روى آن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﻰ ﺷﻮد. در ﻣﻮاردى ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺻﻔﺤﻪ ﮔﭽﻰ از ﺻﻔﺤﺎت ﺳﯿﻤﺎﻧﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﺷﻮد. ﻗﺎب ﻧﮕﻪ دارﻧﺪه اﺻﻠﻰ از ﺳﺎزه ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻘﻄﻊ C، U، L ﺷﮑﻞ ﺳﺮدﻧﻮرد ﺷﺪه از ﺟﻨﺲ ﻓﻮﻻد ﮔﺎﻟﻮاﻧﯿﺰه و در ﺑﺮﺧﻰ ﮐﺸﻮرﻫﺎ از ﻣﻘﺎﻃﻊ ﭼﻬﺎرﺗﺮاش ﭼﻮﺑﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰ ﺷﻮد. ﻗﺎب اﺻﻠﻰ ﺑﺮاى ﻧﺼﺐ و ﺗﺜﺒﯿﺖ ﺻﻔﺤﺎت ﮔﭽﻰ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻘﺶ ﺳﺎزه اى در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﺪارد. اﺗﺼﺎل ﺻﻔﺤﺎت ﺑﻪ ﻗﺎب ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﭘﯿﭻ ﻣﺨﺼﻮص ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﯿﺮد و ﺳﭙﺲ درز ﻣﯿﺎن آن ﻫﺎ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻧﻮار و ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻣﺨﺼﻮص درزﮔﯿﺮى ﺷﺪه و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﻄﺤﻰ ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ ﺣﺎﺻﻞ می ﮔﺮدد. اﯾﻦ روش ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﯿﺴﺘﻤﻰ ﻣﺪوﻻر، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰى دﻗﯿﻖ، اﺟﺮاى ﺳﺮﯾﻊ و ﺻﻨﻌﺘﻰ ﺳﺎزى را ﻣﯿﺴﺮ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﯾﺪ.

فناوری درای وال و ساخت و ساز خشک از سال 1335 به ایران وارد شد، اما تا سال 1374 مورد بهره برداری قرار نگرفت. با اینکه فناوری درای وال بیش از بیست سال است در ایران مورد بهره وری قرار گرفته، اما شاخص مصرف سرانه درای وال هنوز در مقایسه با کشورهای دیگر پایین است. دلیل عمده این فاصله، نبود دانش فنی درای وال میان مصرف کنندگان، سازندگان و دانش آموختگان صنعت ساخت و ساز و کمبود نیروی متخصص به شمار می آید. در دهه گذشته متخصصین فنی و آموزشی گروه کی پلاس ایران با تاسیس مراکز آموزشی در تهران و سراسر کشور و همچنین با رایزنی با نظام آموزشی کشور توانسته اند گام های مهمی در نهادینه کردن درای وال و آموزش نیروهای متخصص در ایران بردارند. از جمله نخستین پروژه های بزرگی که در ایران با سیستم درای وال مورد بهره بردای قرار گرفت می توان به بیمارستان میلاد تهران اشاره کرد. امروز بیشتر بیمارستانها و ساختمان های دولتی و بسیاری از پروژه های خصوصی از سیستم های درای وال در ساخت و ساز بهره می گیرند.در ادامه به اختصار به بررسی سیستم های درای وال کی پلاس در ایران می پردازیم.